ناگفته های دل های خسته

تنهایی هم خود غریب است . زیرا همچون باد قصد اذیت کردن ابرها را ندارد

فقط دوست دارد آنها را از مسیری به سوی هدفی روشن که

شاید بارانی را تدارک ببیند جا به جا کند و دل بزرگ ابرها را برای مدتی از تنهایی برهاند

تنهایی را بی کسی معنا نکنیم که گلدان پشت شیشه نیز بی کس است اما تنها نیست . 

بی کسی را امروز درک کردم . تنها نیستم ، گل های زیادی به من لبخند زدند اما در پس لحظه های تنهایی

بی کسی را دیدم . آن گاه که هیچ کس را توانایی با من بودن نبود . همه دوست دارند لحظه ای 

بیایند و گذر ثانیه هایی را ببینند که تنهایی من در آنها رخت بر می بندد اما هیچ کس بی کسی ام را ندید و نفهمید .

همه آنها که لجظه ای تنهایی ام را با خودشان قسمت کردند شاید خود نیز در آن لحظه تنها بودند اما نه بی کس .

غیر از خدای مهربان که دوستی قدیمی با او دارم ، لحظات بی کسی ام در گذر زمان و با بادهای مخالف به هم آمیخت . 

بود خدایی که دست خود را بر سرم کشید و بی کسی ام را با خود برد

اما در دنیای انسان ها بی کسی را هر لحظه نه فریاد که سکوت کردم . 

بگذار بی کسی ام را هم مثل دردهایم کسی نفهمد و نخواهد بفهمد .

خدایا تنهایی را برای با تو بودن دوست دارم اما بی کسی را چه کنم.

کاش می شد خودم را بردارم و برای همیشه بروم . 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: